Βέρα Δημητριάδη, Κλινική Ψυχολόγος, Μ.Α.
Βιογραφικό
-
Σπούδασα Ψυχολογία στο University of Western Ontario στον Καναδά, από όπου αποφοίτησα με Τίτλο Τιμής (B.A. Honors in Psychology) το 2004, μετά από τετραετή φοίτηση (Αριθμός πράξης αναγνώρισης: 251-33/2007).
-
Στη συνέχεια, ολοκλήρωσα τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στην Κλινική Ψυχολογία (M.A. in Clinical Psychology) στο University of Indianapolis (2004-2007).
-
Εκπαιδεύτηκα στην Υπαρξιακή Προσέγγιση στην ατομική ψυχοθεραπεία και συμβουλευτική (2011-2015) στην Ελληνική Εταιρεία Υπαρξιακής Ψυχολογίας 'Γίγνεσθαι'.
-
Παράλληλα, ολοκλήρωσα την κλινική μου άσκηση στην Νευροψυχιατρική Κλινική 'Γαλήνη' υπό την εποπτεία του υπεύθυνου ψυχιάτρου, αποκτώντας εμπειρία στη διάγνωση, αξιολόγηση και θεραπεία ασθενών με ψυχιατρικές διαταραχές.
-
Έχω εργαστεί στον Δήμο Ηρακλείου Αττικής (2007-2008), παρέχοντας συμβουλευτική και βραχεία ψυχοθεραπεία σε δημότες, καθώς και στο Ψυχοπαιδαγωγικό Κέντρο ΕΔΡΑ 'Πνοή' (2012-2015), όπου παρείχα συμβουλευτική γονέων, υποστήριξη ζεύγους, ατομική ψυχοθεραπεία παιδιών και εφήβων, ενώ παράλληλα συντόνιζα ομάδες γονέων.
-
Παραμένω σε συνεχή εποπτεία, προσωπική ψυχοθεραπεία και επιμόρφωση, θεωρώντας απαραίτητη τη διαρκή εξέλιξη στη γνώση και την κλινική πρακτική.
Λίγα λόγια για εμένα...
Γεννήθηκα το 1982 και μεγάλωσα στο Ηράκλειο Αττικής, όπου σήμερα διατηρώ το γραφείο μου. Από το 2007 εργάζομαι θεραπευτικά με ενήλικες και εφήβους. Είμαι μητέρα ενός παιδιού, και το μεγάλωμά του αποτελεί για μένα μια συνεχή υπενθύμιση της ψυχικής διαδρομής που διανύουμε όλοι στη ζωή.
Δεν επέλεξα την ψυχοθεραπεία απλώς ως επάγγελμα. Τη διάλεξα γιατί με συγκινεί βαθιά ο άνθρωπος: η αντοχή του, η πολυπλοκότητά του, η ικανότητά του να ξανασηκώνεται, να βρίσκει δρόμους εκεί που φαίνεται πως δεν υπάρχουν.
Με ενδιαφέρει να καταλαβαίνω πώς οι άνθρωποι παλεύουν, πώς επιβιώνουν, πώς βρίσκουν νόημα ακόμα και μέσα σε συνθήκες που μοιάζουν αδιέξοδες. Με συναρπάζει πώς η αλλαγή, που συχνά μοιάζει αδύνατη, γίνεται πραγματικότητα – σιγά σιγά, μέσα από μικρές μετατοπίσεις που ανοίγουν νέες δυνατότητες.
Στην πορεία κατάλαβα ότι αυτό που με τραβά περισσότερο στη θεραπεία είναι η σχέση. Η στιγμή που δύο άνθρωποι συναντιούνται πραγματικά, χωρίς ρόλους, και δημιουργούν χώρο για σκέψεις, συναισθήματα, λύσεις, για ζωή. Συχνά, αυτές οι σχέσεις – χάρη στο προστατευμένο πλαίσιο – είναι πιο αυθεντικές από όσες ζούμε έξω από το γραφείο.
Με συγκινεί και θαυμάζω το θάρρος όσων τολμούν να μοιραστούν την αλήθεια τους· όσων πιστεύουν, έστω και διστακτικά, ότι κάτι μπορεί να αλλάξει· όσων λαχταρούν, ακόμη κι όταν φοβούνται, να βρουν τον εαυτό τους. Και νιώθω βαθιά τιμή που μπορώ να είμαι δίπλα τους σε αυτή την πορεία.
Κάθε θεραπευτική σχέση είναι μοναδική, όπως μοναδικός είναι ο κάθε άνθρωπος που τη διαμορφώνει μαζί μου. Και αυτή η συνάντηση δεν εμπλουτίζει μόνο τον θεραπευόμενο· εμπλουτίζει κι εμένα. Με φέρνει σε επαφή με τις δικές μου αλήθειες, ανοίγει νέες οπτικές, μου θυμίζει ότι η αναζήτηση δεν τελειώνει ποτέ.